به گزارش لیجار به نقل از گیل‌نویس | حمیدرضا علیپور؛ در دل سپیده‌دمی که هنوز نور خورشید به آرامی بر افق می‌تابد، صدای قدم‌های عاشقانی به گوش می‌رسد که با دل‌های پر از عشق و ارادت، به سمت حرم اباعبدالله الحسین (ع) روانه‌اند.

پیاده‌روی اربعین، نه تنها یک سفر، بلکه یک سفر معنوی و روحانی است که هر ساله دل‌های میلیون‌ها انسان را به هم پیوند می‌زند.

این روزها، حال و هوای پیاده‌روی اربعین حسینی، به‌ویژه برای جاماندگان، حالتی خاص و احساسی دارد. آنانی که به هر دلیلی نتوانسته‌اند در این سفر معنوی شرکت کنند، در دل خود حسرتی عمیق دارند. اما این حسرت، به عشق و ارادت آن‌ها به امام حسین (ع) رنگ و بویی دیگر می‌دهد.

آنان در این روزها، با چشمان پر از اشک و دل‌های پر از عشق، در گوشه و کنار شهرها، به یاد سیدالشهدا و عاشورای حسینی، عزاداری می‌کنند.

در این پیاده‌روی، هر قدمی که برداشته می‌شود، گویی نغمه‌ای از عشق و فدای در راه حق است. زائران با لباس‌های مشکی، در کنار یکدیگر، به یاد آن روزهای پر غم و اندوه عاشورا، در مسیر حرکت می‌کنند و هر کدام داستانی از عشق و فداکاری را با خود دارند.

صدای «هَلابیکُم یا زوار» موکب‌داران عراقی، صدای مداحی و نوای دمام، فضا را پر از شور و حال می‌کند و دل‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌سازد.

موکب‌ها در طول مسیر، با دستانی پر از محبت و عشق، پذیرای زائران هستند. چای داغ، نان تازه و غذاهای محلی، همه و همه در خدمت عاشقان حسینی است. این موکب‌ها، نه تنها محلی برای استراحت و تغذیه، بلکه مکانی برای تبادل احساسات و همدلی میان زائران است.

در این فضا، همه یک خانواده‌اند، خانواده‌ای بزرگ که با عشق به حسین (ع) گرد هم آمده‌اند.اما در این میان، یاد جاماندگان نیز همواره در دل زائران زنده است.

آنانی که به هر دلیلی نتوانسته‌اند در این سفر معنوی شرکت کنند، در دل زائران حضور دارند. زائران با خود می‌گویند: «ما برای شما هم می‌رویم، برای آنانی که در دلشان حسرت اربعین را دارند.» این یادآوری، نه تنها دل جاماندگان را شاد می‌کند، بلکه بر عشق و ارادت زائران نیز می‌افزاید.

در نهایت، پیاده‌روی اربعین حسینی، فراتر از یک سفر است. این یک حرکت و حماسه جهانی شیعیان است، حرکتی به سوی عشق، همدلی و فداکاری. این روزها، دل‌ها به هم نزدیک‌تر می‌شوند و یاد حسین (ع) در دل‌ها زنده می‌ماند.

بی‌شک، هر قدمی که در این مسیر برداشته می‌شود، گامی به سوی حقیقت و عشق است. در این پیاده‌روی، همه ما زائران حسین (ع) هستیم، چه در مسیر و چه در دل.

به یاد هم، با صدای بلند می‌گوییم: «لبیک یا حسین» و در دل خود احساس می‌کنیم که هر قدم ما، یادآور فداکاری‌ها و ایثارهای آن بزرگوار است.