دیدگاه سنتی با نگرشی محدود، مدیریت و بویژه فرایند نظارت را ابزاری تحت اختیار انحصاری دولت و سازمان های دولتی می دانست. در نتیجه و در صورت پذیرش تعریف اخیر، بستر بهره برداری از پتانسیل مشارکت سایر بخش ها، گروه ها و مردم نادیده گرفته می شود.

موضوع استفاده بهینه از مشارکت افراد در جامعه توسعه یافته و یا در حال توسعه در دهه های اخیر توجه همگان را به خود جلب نموده، که متعاقبــاً مباحثی نظیر لزوم اطلاع رسانی، شفاف سازی اطلاعات و ایجاد زیرساخت های جهت دریافت نظرات و انتقادات آزادانه و داوطلبانه نمود بیشتری یافته است. تعاریف گوناگونی از نظارت در متون علمی مشاهده می شود:

بررسی، حفظ و نگهداری در محدوده مورد نظر

تسلط بر اقدامات و رفتار دیگران

تجزیه و تحلیل عملکرد به منظور ایجاد معیار یا استاندارد

و غیره

از سوی دیگر، توسعه روزافزون سازمان ها، پیچیدگی روابط سازمانی و انسانی، پیشرفت غیرقابل انکار فناوری منجر به برجستگی اهمیت و نقش مدیریت در جهان کنونی شده است. در همین راستا، پیشی گرفتن نیاز جامعه از میزان خدمات ارائه شده از سوی سازمان ها و به ناچار اولویت بندی درخواست ها الزام به ایجاد نظام نظارتی دقیق را فراهم نموده است. بنابراین، به نظر می رسد؛ توجه دقیق به ارتباط فی مابین مدیریت، نظارت و خروجی عملکرد سازمان بی شک نتیجه ای جز ارتقاء، بهبود سازمان و جلب رضایت مشتری را در پی خواهد داشت.

اسماعیل رحمتی
مدیر بازرسی شهرداری رشت