بسم الله الرحمن الرحیم

دل نوشته تقدیم به مادران شهدا سرزمینم

حالا نگاه می کنم به عقربه هایی که در سرم چرخ می‌خورند و گیج می‌روند تا بی نهایت و پرتکرار می‌چرخند انگار گوشه چشمم به تیزی پیکانشان گیر کرده و من هم می چرخم بی نهایت ، پرتکرار این دور نفس گیر در من تمام نمی شود

قلبم را درون سینه ام حس نمی کنم یک تهی محض ، یک بغض سنگی که در پس اشکهای خشک شده ام راه گلویم را بسته و پایین نمی‌رود
کجای قصه جا ماندی؟

چشم می بندم هنوز صدایت از کوچه می‌رسد به پنجره و سُر می‌خورد روی گلهای رنگ و رو رفته قالی داری با بچه ها فوتبال بازی می کنی خودم را از دست عقربه ها می کشم بیرون و پا کِشان به سمت پنجره می رود باید صدایت کنم و بگویم فردا امتحان داری…
کوچه اما خالی ست!

باد بر شاخه‌ های بی رمق بید مجنون چنگ می اندازد و مچاله شان می کند.
از پنجره به ابتدای کوچه نگاه می کنم به تابلوی آبی رنگی که از دیروز روی دیوار نصب شده

صدای قرآن گوشم را پر می‌کند وقت اذان که نیست همانجا زیر پنجره می‌نشینم و به چهار چوب اتاق نگاه می کنم همه چیز سر جای خودش است حتی گلدان چینی لب پر جهیزیه ام هر چند خالی و غمگین در گوشه تاقچه ایستاده و نفس نمی کشد.

پاهایم درد می‌کند توان ایستادن ندارم
تو آنجا نشسته ای و داری تکلیف ریاضی ت را حل می کنی؟ کنار بخاری ، صدای جلز و ولز روغن از آشپزخانه می آید و دنبالش صدای من است که می گویم شام آماده است

من کجا هستم؟
و تو …آخ تو جگر گوشه ام کجایی؟
دارم در خاطراتت گم می‌شوم!

یادم می آید که کوله پشتیت را آوردند همان روز که داشتم کنار حوض به شمعدانیهای قرمز آب می دادم و می خواستم برایت آستین بالا بزنم.

صدای زنگ در، حیاط را در خودش غرق کرد چادرم را از طناب کشیدم و پا کشان به طرف در رفتم اما تو نبودی دو تا از همرزمانت بودند هنوز گرد و غبار جبهه روی لباسهایشان تازه بود از موتور پیاده شدند سرشان پایین بود نفسم داشت تمام می‌شد قلبم نمی زد آنقدر سرد بودم که مطمئنم خون توی رگم یخ زده بود.

سکوت
سکوت
سکوت
کوله پشتیت را به سمتم گرفتند
من تمام شده بودم و از تو فقط همین سهم من بود
سهم تمام مادرانه هایم

می‌گفتند مردانه جنگیدی ، برای اسلام، برای وطن ، برای ناموس ، برای خاکت.
می‌گفتند تحمل کن ، نباید دشمن شاد شویم،
آنها ولی نمی‌دانستند من مادرم و جنگ چیزی از دل مادر نمی فهمد .
حالا آن تابلوی آبی که اسمت را در خودش قاب کرده نشانه من است که در خودم گم نشوم.

سمیه اقدامی مسوول زنان دفاع مقدس استان گیلان